Na Mistrzostwach Świata 2018 nie zabrakło piłkarzy Manchesteru United. Do Rosji wybrało się aż 11 podopiecznych Jose Mourinho. Kilku z nich gra pierwsze skrzypce w trakcie święta fanów futbolu, jednak inni pożegnali się z mundialem i rozpoczynają wakacje przed nadchodzącym sezonem 2018/19.

David de Gea (Hiszpania)

Hiszpanie rywalizowali w grupie B wraz z Portugalią, Marokiem i Iranem.

W jednym z najciekawszych spotkań mundialu Hiszpanie zremisowali 3:3 z Portugalią, a David de Gea nie pokazał się z najlepszej strony. Bramkarz nie popisał się przy drugiej bramce dla Portugalczyków, którą zdobył Cristiano Ronaldo.

W drugim meczu przeciwko Iranowi bramkarz Manchestery United zagrał lepiej i nie przepuścił bramki, czym pomógł w zwycięstwie 1:0 reprezentacji Hiszpanii. De Gea w ostatnim meczu fazy grupowej z Marokiem wpuścił aż dwie bramki, jednak dobrą interwencją uchronił swój zespół od straty gola w 25. minucie. Ostatecznie mecz skończył się wynikiem 2:2, a Hiszpanie awansowali z pierwszego miejsca w grupie B.

W 1/8 finału Hiszpanom przyszło się mierzyć się z gospodarzami turnieju Rosjanami. Po regulaminowym czasie gry i dogrywce na tablicy wyników widniało 1:1, co sprawiło, że do rozstrzygnięcia meczu konieczne były rzuty karne. Sborna okazała się w tym elemencie piłkarskiego rzemiosła znacznie lepsza i awansowała do ćwierćfinału. Pretensje do de Gei miało wielu fanów reprezentacji Hiszpanii według których bramkarz mógł zrobić więcej w trakcie decydujących rzutów karnych.

Według portalu WhoScored.com David De Gea był najsłabszym piłkarzem Manchesteru United na mundialu. Hiszpan nie grał źle, jednak nie popisywał się fantastycznymi robinsonadami z których znany jest w klubowych barwach.

Aby przejść dalej naciśnij przycisk „Next” znajdujący się na dole strony

The post Piłkarze Manchesteru United na Mistrzostwach Świata 2018 w Rosji [RAPORT] appeared first on redutd.pl.

Manchester United pokonał Ajax Amsterdam 2:0 i wygrał Ligę Europy w sezonie 2016/17. Zapraszamy do przeczytania naszych ocen poszczególnych piłkarzy Manchesteru United.

Sergio Romero – 7

Argentyńczyk po raz kolejny udowodnił, że jest idealnym zastępca dla Davida De Gei. Dzisiaj nie miał wiele pracy, jednak przy dwóch groźnych strzałach piłkarzy Ajaxu zachował spokój i pewnie złapał piłkę.

Antonio Valencia – 7

Poprawny mecz prawego obrońcy Manchesteru United. Biorąc pod uwagę wyczyny z całego sezonu trzeba przyznać, że znacznie mniej udzielał się w ofensywie. W defensywie trudno mu cokolwiek zarzucić.

Chris Smalling – 7

Bardzo dobry mecz krytykowanego ostatnio obrońcy. W końcówce spotkania przydarzyła mu się wpadka, co nie zmienia faktu, że zapewniał stabilność defensywy wraz z Daleyem Blindem. Na plus asysta przy golu Henrikha Mkhitaryana.

Daley Blind – 7

Holender niczym się nie wyróżnił, ale wraz z Chrisem Smallingiem sprawił, że Ajax stworzył sobie tylko kilka okazji bramkowych.

Matteo Darmian – 7

Darmian do ataków Manchesteru United włączał się jeszcze rzadziej niż zwykle. W defensywie popisał się jedną bardzo dobrą interwencją, która zapobiegła groźnemu atakowi Ajaxu.

Ander Herrera – 7

Hiszpan był niewidoczny, jednak stało się tak ze względu na rzemieślniczą pracę, którą wykonywał. Nie popełnił żadnego błędu w defensywie i dobrze rozprowadzał piłkę, gdy miał okazję jej dotknąć.

Marouane Fellaini – 9

Belg często jest kozłem ofiarnym, którego obarcza się za niepowodzenia klubu. Marouane udowodnił, że dzięki swoim zaletom potrafi być kluczowym zawodnikiem zespołu. Fellaini wygrał aż 15 pojedynków główkowych i to na niego kierowane były wszystkie wykopy Sergio Romero. Prawie 80% celnych podań, najwięcej kontaktów z piłką z całej drużyny, 2 kluczowe podania i asysta przy golu Pogby wydatnie pomogły w tryumfie całego zespołu.

Henrikh Mkhitaryan – 7

Ormianin zdobył gola na 2:0, jednak zaliczył przeciętny mecz. Mkhitaryan zaliczył najmniej kontaktów z piłką z całej linii pomocy i niczym szczególnym się nie wyróżnił.

Paul Pogba – 8

Paul Pogba otworzył wynik spotkania, czym pozwolił Manchesterowi United na prowadzenie gry. Francuz pracował w fazie defensywnej, mimo że w trakcie sezonu często miał z tym problemy. Zdarzyły mu się dwa błędy w defensywie, jednak dobra postawa kolegów sprawiła, że zespół nie odczuł negatywnych skutków jego błędnych decyzji.

Juan Mata – 6

Również bardzo niewidoczny. Bardzo mało kontaktów z piłką (46) i przeciętna celność podań (66%).

Marcus Rashford – 6

To nie był mecz Marcusa. Był aktywny jak zawsze, jednak obrońcy Ajaxu potrafili go zneutralizować.

Jesse Lingard – 6 

Zmarnował sytuację na bramkę po kontrze. Oprócz tej sytuacji trudno było go dostrzec, mimo że wszedł na boisko w 73. minucie.

Anthony Martial i Wayne Rooney

Grali zbyt krótko.

ZAWODNIK MECZU: MAROUANE FELLAINI

The post Oceny: Manchester United – Ajax Amsterdam appeared first on redutd.pl.

Napisanie biografii Manchesteru United nie mogło być łatwym zadaniem. Ponad 100 lat historii, setki piłkarzy i wiele kontrowersyjnych wydarzeń z życia klubu i najważniejszych osób z nim związanych zapewniło Jim’owi White’owi ciekawy materiał, który nie mógł zanudzić czytelnika. Z drugiej strony wieloletni kibic United mógł mieć problem z umieszczeniem w biografii epizodów niepasujących do historii glorii i chwały najbardziej utytułowanego angielskiego klubu.

Z książką Jim White’a – w oryginalnej wersji językowej – po raz pierwszy zetknąłem się około pół roku temu. Poszukiwałem materiałów mogących pomóc mi w dogłębnym poznaniu początków Manchesteru United. Nie musiałem szukać długo, aby dostrzec, że książka autorstwa byłego felietonisty The Telegraph pojawia się we wszystkich rankingach na wysokich pozycjach. Ostatecznie odstraszyła mnie cena fizycznej wersji biografii ukochanego klubu wraz z kosztami dostawy, więc gdy dowiedziałem się o planach wydania  „Manchester United: The Biography” w Polsce przez wydawnictwo SQN wiedziałem, że będzie to pozycja, która na pewno trafi na moją półkę.

Autor bardzo blisko przygląda się drużynom, które osiągały sukcesy. Szczególnie dobrze poznajemy menadżerów stojących za zdobytymi trofeami. White już w drugim rozdziale pisze, że historia Manchesteru United jest ściśle związana z trzema mężczyznami: Ernestem Mangnallem, Sir Mattem Busbym i Sir Alexem Fergusonem. W „Diabelskiej biografii” znajdziecie wnikliwe analizy dotyczące trzech menadżerów, którzy potrafili poprowadzić Manchester United do sukcesów na arenie krajowej i europejskiej. Nie poznajemy dokładnie kulis skandalu z udziałem Sir Alex Fergusona i jego syna Jasona czy romansu Sir Matta Busby’ego, jednak konflikt na linii SAF – John Magnier jest opisany z nadzwyczajną dbałością o szczegóły. Jest to potwierdzeniem prawdomówności White’a, który w przedmowie pisze, że jednostka nie jest ważniejsza od całego klubu.

Nie inaczej Jim White podchodzi do piłkarzy kojarzonych z „Czerwonymi Diabłami”. Eric Cantona i George Best są najobszerniej opisanymi zawodnikami, jednak autor wiele miejsca poświęca pozaboiskowym ekscesom piłkarzy, którzy wywarli na klub ogromny wpływ ze względu na swój styl bycia. Dużo mniej miejsca poświęcono m.in. Sir Bobby’emu Charltonowi, który przez wiele lat stanowił o sile drużyny, jednak ze względu na spokojne usposobienie nigdy nie przepadał za byciem w centrum uwagi. Nie należy zapominać o Cristiano Ronaldo. Odejściu Portugalczyka autor poświęcił cały rozdział książki, dzięki czemu otrzymaliśmy dokładną genezę odejścia tegorocznego laureata Złotej Piłki.

„Diabelska biografia” to również swoiste kompendium anegdotek z życia klubu. Żarty kibiców z lat 30. o dwóch Chińczykach w składzie Manchesteru United czy rola psa Harry’ego Stafforda w uratowaniu klubu przed bankructwem to rodzaj informacji, które bawią, jednak jednocześnie uświadamiają, że tragedia monachijska to nie jedyny moment poważnego kryzysu „Czerwonych Diabłów”. Jestem przekonany, że kilkoma opowieściami zawartymi w książce będziecie w stanie zaimponować nawet najbardziej zagorzałym kibicom Manchesteru United.

Mimo dogłębnego opisania historii Manchesteru United kronikarska dokładność nie jest największą zaletą „Diabelskiej biografii”. Każda biografia powinna pozwalać czytelnikowi wyciągnąć wnioski na temat sukcesu bądź upadku opisywanej postaci bądź instytucji. W przedmowie Jim White zasugerował, że po przeczytaniu czytelnik pozna przyczyny popularności Manchesteru United na całym świecie. Jim nie rzucał słów na wiatr. Na wyróżnienie zasługuje teoria na temat roli tragedii monachijskiej w zbudowaniu przez Manchester United historii, która z biegiem lat pozwala przyciągać i zatrzymywać nowych kibiców.

Książka kibica dla kibiców nie mogła pominąć drażliwych tematów. Jednym z nich są konflikty z włodarzami klubu. Po przeczytaniu biografii Manchesteru United przekonacie się, że protesty przeciwko wykupieniu klubu przez Malcolma Glazera nie były pierwszymi masowymi działaniami fanów „Czerwonych Diabłów”.  Jeszcze przed II wojną światową kibice niezadowoleni z beznadziejnych wyników chcieli zmian, które miały pomóc w powrocie na piedestał angielskiej piłki. Jeśli jesteście ciekawi czy przedwojenne działania kibiców były skuteczniejsze niż te z 2005 roku musicie sięgnąć po „Diabelską biografię”.

Nie mam wątpliwości, że biografia autorstwa Jima White’a powinna znaleźć się na półce każdego fana Manchesteru United. Kibicowanie klubowi to nie tylko śledzenie meczów i najświeższych informacji. To także znajomość historii trudu poprzedników, którzy sprawili, że możemy cieszyć się ze zwycięstwa naszych ulubieńców. Historia sukcesów i porażek pomaga w zrozumieniu, że każda drużyna przeżywa słabsze momenty. W przypadku Manchesteru United nie było inaczej, jednak zawsze po kryzysie przychodził czas na ogromne sukcesy.

Na koniec jeden z najlepszych fragmentów „Diabelskiej biografii”. Jeśli to nie przekona niedowiarków do kupna to nic nie będzie w stanie tego zrobić.

[Manchester United przyp. aut.] to instytucja odmieniona, która przekształciła się w międzynarodową korporację. Jej właścicielami są Amerykanie, a na boisku pracują dla niej Argentyńczycy, Brazylijczycy, Serbowie, Portugalczycy, Polacy, obywatele Korei Południowej, Francuzi i Holendrzy. Mimo to – i tego obecni właściciele nigdy nie zrozumieją – najważniejszy jest sens istnienia klubu […] Klub istnieje po to, aby przepełniać serca swoich kibiców światłem, aby dać im coś, czego nie da im nic innego. W tym klubie chodzi o wyjątkową relację między ludźmi dostarczającymi rozrywkę innym oraz tymi, którzy z tej rozrywki korzystają.

„Manchester United. Diabelska biografia” Jim White

Kup „Manchester United. Diabelska biografia” na labotiga.pl

The post Recenzja: „Diabelska biografia” Jim White appeared first on redutd.pl.

Kevin Hackett, były sędzia piłkarski, a aktualnie ekspert portalu You-Are-The-Ref.com napisał felieton, w którym przyznaje rację Jose Mourinho i wyjaśnia w jak niesprawiedliwy sposób traktuje się go w Anglii. Oto jego treść.

Źródłem frustracji Jose Mourinho jest sposób w jaki jest traktowany i w niekonsekwencji co do stosowania się do zasad oraz w wyznaczaniu sankcji wobec niego i innych menedżerów Premier League – i ja się z nim zgadzam.

Mourinho nawiązywał do incydentu z udziałem Arsene Wengera, który za popchnięcie sędziego technicznego został ukarany 4 meczowym zawieszeniem, jednak od początku pojawiały się pytania, czemu trener Arsenalu nie dostał zakazu stadionowego? W ostatniej kolejce, w meczu Liverpoolu z Chelsea, Jurgen Klopp wulgarnie nakrzyczał na sędziego technicznego, Neila Swabricka i nie został za to wyrzucony na trybuny, a moim zdaniem powinien. Jestem pewny, że Jose za to samo zostałby wyrzucony na trybuny.

„The Special One” został ukarany zakazem stadionowym kilka sezonów temu, za wulgarne skomentowanie pracy sędziego, tymczasem Wenger mógł mimo zawieszenia siedzieć na trybunach i komunikować się ze swoim asystentem, który zastępował go przy linii bocznej. Dlaczego Wenger nie został ukarany zakazem stadionowym?

Wygląda to trochę tak jakby pozostali menadżerowie klubów Premier League byli traktowani bardziej ulgowo niż Portugalczyk. Osobiście uważam, że to co zrobił Klopp zdecydowanie kwalifikowało się na wyrzucenie na trybuny. Nie wiem czemu Swarbrick mu popuścił. Może dlatego, że nie poczuł się urażony tym co Niemiec mu powiedział, ale i tak nie można tolerować takiego zachowania. Ten 4 sędzia jednak po coś tam jest. Ma dużą liczbę obowiązków i należy do nich ocenianie prawidłowo takich zachowań. Musi poinformować sędziego głównego o takich incydentach. 

Myślę, że Kloppowi się upiekło, ponieważ Swarbrick nie wziął jego słów do siebie. Najważniejsza w pracy sędziego jest jednak konsekwencja. Wszyscy muszą być równi. Wszystkich traktujemy tak samo. Mourinhoo, Klopp czy Wenger – wszyscy muszą być karani tak samo i za to samo.

The post Hackett: Jose Mourinho ma rację, jest traktowany niesprawiedliwie appeared first on redutd.pl.